Zespół Mallory’ego-Weissa to podłużne pęknięcie błony śluzowej przełyku (niecałej ściany przełyku jak w przypadku zespołu Budda i Cjiariego), zlokalizowane najczęściej w dolnej części przełyku w okolicy wpustu żołądka. Najczęściej spowodowane jest wymiotami – nagłym wzrostem ciśnienia wewnątrzprzełykowego i drażniącą treścią wymiotną przepływającą przez przełyk. Inne przyczyny zespołu to:
-
słabsza relaksacja górnego zwieracza przełyku podczas wymiotów,
-
przepuklina rozworu przełykowego (występuje w około 40-100% przypadków),
-
substancje toksyczne, zwłaszcza alkoholu, który jest głównym czynnikiem ryzyka.
Najczęstsze objawy to ból w nadbrzuszu, ból w klatce piersiowej (przypominający bólem zawałowym), krwawienie (odpowiada za ok 15% krwawień z górnego odcinka przewodu pokarmowego), niedokrwistość, czarne, smoliste stolce oraz zimne poty. Może dojść także do krwotoku wewnętrznego i wstrząsu.
Rozpoznanie ustala się na odstawie badania endoskopowego, w którym można uwidocznić rozdarcie błony śluzowej w okolicy odźwiernika. Leczenie polega na zastosowaniu leków przeciwwymiotnych i zobojętniających. W przypadku aktywnego krwawienia należy wykonać klipsowanie za pomocą metod endoskopowych.